Αιμιλιανός

I

(Marcus Aemilius Aemilianus, Μαυριτανία 206 – Σπολέτο Ιταλίας 253 μ.Χ.). Ρωμαίος αυτοκράτορας (253). Ως διοικητής της Μοισίας απέκρουσε επιδρομές Γότθων και αναγορεύτηκε αυτοκράτορας από τον στρατό του το 252. Στις αρχές του 253 εισέβαλε στην Ιταλία και στέφθηκε αυτοκράτορας μετά τη σφαγή του αυτοκράτορα Γάλλου. Βασίλευσε μόνο τρεις μήνες γιατί δολοφονήθηκε από τους στρατιώτες του, μόλις έγινε γνωστό ότι ο Βαλεριανός έγινε αυτοκράτορας της επαρχίας Ραιτίας.

II

Όνομα αγίων της Ανατ. Ορθόδοξης Εκκλησίας.

1. Μαρτύρησε με ξίφος, μαζί με τους Τερέντιο, Βικέντιο και Βεβαία. Η μνήμη του γιορτάζεται στις 11 Δεκεμβρίου.

2. Από το Δορύστολο της Μοισίας. Κάηκε ζωντανός (361) επί Ιουλιανού του Παραβάτη, επειδή έσπασε τα είδωλα κάποιου εθνικού ναού. Η μνήμη του γιορτάζεται στις 18 Ιουλίου.

3. Από τη Ρώμη. Μαρτύρησε (259 ή 261), μαζί με τον Ιάκωβο και τον Μαριανό στην Κίρτα (Κωνσταντίνη).

4. Επίσκοπος Κυζίκου. Καταδιώχθηκε από τους εικονομάχους ως εικονολάτρης και πέθανε από τις ταλαιπωρίες της εξορίας στα χρόνια του διώκτη των εικόνων αυτοκράτορα Λέοντα Δ’ Αρμενίου (813-820). Τα απολογητικά έργα του έχουν χαθεί.

III

Όνομα μητροπολιτών της Εκκλησίας της Ελλάδος και του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

1. Α. Λαζαρίδης (Πέρματα Ικονίου 1871 – 1911). Μητροπολίτης Γρεβενών (1908-11). Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή Χάλκης. Στην αρχή υπηρέτησε ως διάκονος κοντά στον μητροπολίτη Πελαγονίας, στο Μοναστήρι της ΠΓΔΜ. Το 1908, το οικουμενικό πατριαρχείο τον αναγόρευσε μητροπολίτη Γρεβενών. Διακρίθηκε για τους σκληρούς και επίμονους αγώνες του εναντίον της επιρροής του νεοτουρκικού κομιτάτου. Δολοφονήθηκε με εξαιρετική αγριότητα, μαζί με τον διάκονο και τον αγωγιάτη του, ύστερα από ενέδρα που του έστησαν οπαδοί του κομιτάτου, έξω από το χωριό Σνίχοβο (1 Οκτωβρίου 1911).

2. Α. Ζαχαρόπουλος (Χάλκη Κωνσταντινούπολης 1915 –). Μητροπολίτης Κώου, υπέρτιμος και έξαρχος Κυκλάδων νήσων. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή Χάλκης. Υπηρέτησε ως διάκονος στους ιερούς ναούς Αγίου Κωνσταντίνου Υψωμάτων Κωνσταντινούπολης, Αγίου Νικολάου Γαλατά (και ως ιεροκήρυκας), τριτεύων, δευτερεύων, αρχιδιάκονος και μεγάλος πρωτοσύγκελος του οικουμενικού πατριαρχείου (1951-64). Το 1959 εξελέγη από την Ιερά Σύνοδο του πατριαρχείου μητροπολίτης Σελευκείας· αργότερα τοποθετήθηκε μητροπολίτης Βελγίου και έξαρχος Κάτω Χωρών (1968-82) και από το 1982 μητροπολίτης Κώου, όπου έχει επιτελέσει αξιόλογο πνευματικό, κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο. Εκτός των άλλων, προεδρεύει στο φιλόπτωχο ταμείο, στον οίκο ευγηρίας Ο Άγιος Νεκτάριος κλπ., ενώ με τη δική του μέριμνα εκδίδεται και η εφημερίδα Ορθόδοξος Λόγος. Έργα του: Όλβιος Φάτνη, Εις μνήμην Αθηναγόρου, Άρθρα-Μελετήματα (3 τόμοι), Η προσφορά του οικουμενικού πατριαρχείου, Η ορθόδοξος μαρτυρία του οικουμενικού πατριαρχείου.

3. Α. Τιμιάδης (Αθήνα 1916 –). Μητροπολίτης Σηλυβρίας. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή Χάλκης (1941) και στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Το 1942 χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος. Το 1960 εξελέγη από την Ιερά Σύνοδο του οικουμενικού πατριαρχείου επίσκοπος Μελόης και αργότερα έγινε μητροπολίτης Σηλυβρίας. Έζησε στο εξωτερικό επί 60 χρόνια, υπηρετώντας ως κληρικός τους απόδημους Έλληνες και βιώνοντας από κοντά τα προβλήματά τους. Το 1959 διορίστηκε μόνιμος αντιπρόσωπος του οικουμενικού θρόνου στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών. Υπηρέτησε στο Λονδίνο, στις Βρυξέλλες και στη Γενεύη. Έλαβε μέρος σε συνελεύσεις του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών καθώς και σε διάφορα διεθνή συνέδρια και θεολογικούς διαλόγους με άλλα δόγματα. Έγραψε αρκετά βιβλία θεολογικού περιεχομένου, αναφερόμενα κυρίως στην ποιμαντική θεολογία. Για την πνευματική και κοινωνική προσφορά του έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις. Το 1951 αναγορεύτηκε διδάκτορας θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

IV

Ορεινός οικισμός (υψόμ. 830 μ., 61 κάτ.) του νομού Γρεβενών. Υπάγεται διοικητικά στον δήμο Γρεβενών.